تستی ^[۹۶] و همکاران (۲۰۰۷) یک رویکرد سه مرحله ای سلسله مراتبی را برای زمان بندی و برنامه ریزی اتاق های عمل در نظر گرفته اند. در مرحله اول از یک مدل کوله پشتی جهت تخصیص ساعات اتاق های عمل به گروه های مختلف جراحی استفاده کرده اند و مرحله دوم این برنامه ریزی به مدلسازی با حداکثر کردن اولویت جراحان اختصاص دارد. در مرحله آخر با بهره گرفتن از یک تکنیک شبیه سازی مرتب سازی عمل های جراحی انجام شده است.

(( اینجا فقط تکه ای از متن درج شده است. برای خرید متن کامل فایل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. ))

لامیری و همکاران (۲۰۰۷) با فرض غیر قطعی بودن زمان انجام عمل جراحی و حضور تصادفی بیماران اورژانسی به برنامه ریزی بیماران انتخابی پرداختند. هدف این برنامه ریزی تخصیص بیماران به اتاق های عمل و تعیین تاریخ جراحی آن است با هدف کمینه سازی هزینه عمل جراحی هر بیمار و اضافی کاری های اتاق عمل.
لامیری و همکاران (۲۰۰۹) در این پژوهش که در ادامه پژوهش قبلی آن­ها می باشد سعی کردند تا روش های مختلف قطعی، ابتکاری و فرا ابتکاری را برای حل برنامه ریزی بیماران تحت عدم قطعیت بررسی کنند.
فی و همکاران^[۹۷](۲۰۰۸) برای مدل کردن مسأله برنامه ریزی عمل های جراحی، این مسأله را به صورت یک مسأله ماشین های موازی در نظر گرفته روش حل جدیدی برای حل آن ارائه کرده اند. در این تحقیق که تنها با درنظر گرفتن محدودیت های ظرفیت اتاق عمل و موئد سررسید هر بیمار مدلسازی شده، در مورد تاریخ و اتاق عمل هر بیمار تصمیم گرفته می شود به طوری که هزینه اتاق عمل به حداقل مقدار ممکن برسد. برای بررسی کارایی الگوریتم حل پیشنهادی مسأله در سایز واقعی حل شده است و نتایج نشان می دهد که الگوریتم ارائه شده در ابعاد واقعی جواب قابل قبولی ارائه می دهد.
اگوستو^[۹۸] و همکاران (۲۰۰۹) مسأله زمان­بندی روزانه بیماران را در حالتی که بازیابی می تواند هم در اتاق عمل هم در اتاق بازیابی صورت گیرد ارائه کردند و در نهایت تأثیر بکارگیری استراتژی معرفی شده را بر روی دامنه عملیات مورد بررسی قرار دادند.
کاردون و همکاران (۲۰۰۹) از یک تکنیک شاخه و هزینه برای حل مسأله مورد نظر استفاده کرده اند. از آن جایی که این روش تضمینی برای به دست آوردن جواب صحیح ندارد با بهره گرفتن از تکنیک های شاخه زنی این مسأله به ساختار شاخ و کران در آورده شده و از یک سری تکنیک های تسریع مانند ارائه یک جواب اولیه و کران بالا برای بالابردن کارایی جواب استفاده شده است.
مین و هی (۲۰۱۰) یک مدل برنامه ریزی پویای تصادفی برای انتخاب تعداد مناسبی از بیماران با اولویت های درمانی متفاوت ارائه کرده اند. در این مدل دوره انجام هر عمل و تعداد بیماران اورژانسی که وارد لیست می شوند به صورت متغیر تصادفی در نظر گرفته شده است. اولویت بیماران نیز با توجه به تشخیص و بر پایه سه عامل درد، وضعیت پیشرفت بیماری و ناتوانی بیمار تعیین شده است.
لیو و همکاران (۲۰۱۱) یک روش ابتکاری جدید برای زمان بندی اتاق عمل ارائه داده اند. ون اسن و همکاران (۲۰۱۲) یک روش ابتکاری برای زمان جراحی های اورژانسی ارائه داده اند. هدف آن ها در این تحقیق کمینه سازی زمان انتظار بیماران می باشد.
منکیلا و همکاران(۲۰۱۳) به تعیین توالی جراحی ها با در نظر گرفتن یک جراح و چند اتاق عمل موازی در حالت احتمالی پرداختند. آن ها یک الگوریتم را برای یک مسأله دو ماشینه با یک خدمت دهنده در حالت احتمالی با زمان انتظار، زمان بیکاری، و هزینه های بالاسری، توسعه دادند.
سیلوا و همکاران (۲۰۱۵) یک مسأله زمان بندی اتاق عمل با در نظر گرفتن محدودیت منابع را مورد بررسی قرار دادند. برای این منظور آن یک مدل برنامه ریزی ریاضی عدد صحیح ضفر و یک بر پایه ابتکاری را ارائه دادند. محاسبات عددی آن ها نشان می دهد که روش ابتکاری معرفی شده به جواب های بهینه و نزدیک به بهینه رسیده است.
خلاصه ای از مطالعات انجام شده دز سال های اخیر به صورت خلاصه، در جدول زیر آورده شده است.
جدول ۲-۳ خلاصه مطالعات انجام شده در زمینه زمان بندی اتاق عمل